Mohammed Chahim

Mijn interesse in de politiek bracht me op jonge leeftijd bij de Partij van de Arbeid. Het was na een verkiezingsdebat tussen Ad Melkert en Pim Fortuyn in 2002 dat ik besloot lid te worden. Niet omdat Ad Melkert nou zo overtuigend was, maar omdat ik de noodzaak voelde om de PvdA te steunen na de bedrieglijke aanvallen van Fortuyn.

In 2006 werd ik lid van de gemeenteraad van Helmond. Mijn eerste oproep voor meer jongerenvertegenwoordiging werd na wat politiek getouwtrek aangenomen. Ik was verkocht. Ik moest me helemaal niet neerleggen bij scheve situaties. Met doorzettingsvermogen en ambitie kan je die situaties gewoon recht zetten.

Misschien breek je zo met heilige huisjes of bepaalde tradities, maar dat doe ik met de intentie om dingen in positieve zin te veranderen. Want of het nu gaat over pandjesbazen die huurders uitbuiten; een overheid die massaal blijft investeren in vervuilende fossiele industrie of CEO’s van energiebedrijven die gigantische winsten opstrijken terwijl mensen hun facturen niet kunnen betalen. Het hoeft niet zo te gaan.

Wetenschap en politiek

Ik was toen – en ben nog steeds – vastberaden om heel hard te werken aan een samenleving waarin iedereen dezelfde kansen krijgt. Dat iedereen maar verantwoordelijk is voor zijn eigen succes, dat klopt gewoon niet. Waar je vandaan komt, bepaalt vaak nog heel erg je toekomst, dat moet anders.

Er zijn prachtige innovatieve oplossingen om van de groene transitie een succesverhaal te maken.

Aan de Universiteit van Tilburg studeerde ik Econometrie en Operationele Research. Ik schreef mijn bachelorscriptie over de uitbreiding van de Europese Unie met een speltheoretische insteek. Dé manier om mijn twee passies – econometrie en politiek – te combineren. Na mijn promotie ging ik werken bij TNO in Delft en later in Den Haag met een focus op duurzaamheid, energie en circulaire economie.

Wetenschap en onderzoek zijn nog steeds grote drijfveren achter mijn politieke ambitie. Er zijn prachtige innovatieve oplossingen om van de groene transitie een succesverhaal te maken. We hebben geen mirakeloplossingen nodig, gewoon goed beleid.

Optimisme is de enige optie

4 jaar geleden werd ik verkozen in het Europees Parlement en hier doe ik eigenlijk hetzelfde als in Helmond. Vechten tegen oneerlijkheid en voor solidariteit. Klimaatbeleid en de energietransitie zijn mijn belangrijkste strijdpunten. Mijn eerste debat ging dan ook over de klimaatcrisis. Ik pleitte voor hoge ambities, want met halve beloftes en afwachten, komen we er niet.

Ik heb de klimaatwet niet getekend om die vervolgens te breken.

Niet iedereen wil dat horen. En hoe meer ik van mijn collega’s op rechts hoor hoe complex en moeilijk die groene transitie wel niet wordt, hoe harder ik overtuigd ben van het feit dat ik op de goede weg zit. Want het zal niet makkelijk zijn, maar het is wel de enige optie. We kunnen het ons niet permitteren om pessimistisch te zijn.

Voor 2050 moet Europa CO2-neutraal zijn. In de milieucommissie maak ik me dan ook hard om de doelstellingen uit de Green Deal waar te maken. Ik heb de klimaatwet niet getekend om die vervolgens te breken. Onder meer onderhandel ik over de wet voor een CO2-grensbelasting voor industrie buiten Europa. 

Sinds 2021 zit ik ook als vice-president in het bestuur van de sociaaldemocratische groep.

De zijlijn

De oplossingen zijn niet altijd makkelijk – zoals rechts vertelt. Als politicus moet je soms compromissen sluiten en kleine stappen in de goede richting zetten, maar dat is beter dan roepen langs de zijlijn en helemaal niets te doen.

Ik roep wel graag langs de zijlijn van het voetbalveld, waar mijn zoontjes voetballen. En ik ga graag hardlopen. Na de marathon van Amsterdam vorig jaar zette ik mijn zinnen op een nieuw doel. In 2023 wil ik in totaal 1000 kilometer rennen.