Afghanistan na de val van Kaboel

Met een mengeling van woede en schaamte zagen we de afgelopen weken vanuit Europa hoe de Taliban de straten van Kaboel overnamen. De verschrikkelijke beelden van de chaos op het vliegveld staan vast ook nog op jullie netvlies. De evacuaties staan inmiddels stil en de Taliban maakten hun nieuwe regering bekend. Kwetsbare vrouwen, mensenrechtenactivisten, journalisten, tolken en anderen die voor hun leven vrezen, zitten nog altijd vast in Afghanistan. Hoe moet het nu verder?

 

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

De beelden van extreem geweld en vernedering maken mij boos. We moeten elke vorm van druk die we kunnen uitoefenen, gebruiken om echte garanties te krijgen voor een minimum aan respect voor mensenrechten.

Eén blik op de namen van de machthebbers is echter ontmoedigend. Veel van de mensen die nu aan de knoppen zitten kennen we maar al te goed. Zeker 17 van hen staan gesignaleerd op verschillende internationale zwarte lijsten van terroristen.

Dat is slechts een van de vele verontrustende signalen. Terwijl ze verzoenende taal spreken op persconferenties, negeren ze de schrijnende situatie in het land. De taliban hebben lak aan het recht op onderwijs en aan vrouwenrechten. En ze blokkeren humanitaire hulp, terwijl Afghanen behoefte hebben aan voedsel, drinkwater en medische apparatuur.

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]
[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

Tegelijkertijd zien we heroïsche beelden van mensen die voor elkaar opkomen, die demonstreren op straat of zelfs nog strijden tegen de taliban. Waar het maar kan, moeten we hen steunen en een hart onder de riem steken.

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]
[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

Het aangaan van een gesprek met de taliban om kwetsbare mensen te helpen of uit Afghanistan te krijgen, betekent géén erkenning. Het betekent de harde realiteit op de grond onder ogen zien. Ik maak me grote zorgen maak over het lot van het Afghaanse volk.

De Amerikaanse en Europese regeringen moeten hier lessen uit trekken en doen wat in hun macht ligt. Maar de prioriteit van iedereen nu moet nu echt liggen bij de humanitaire situatie van de mensen die in Afghanistan verblijven. Mijn hart is bij hen in deze moeilijke tijden!

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

14 september

Betoging in Brussel

Vorige week was ik aanwezig op een demonstratie in Brussel, georganiseerd door verschillende Afghaanse verenigingen. Ik sprak er mijn steun uit voor de inwoners van Afghanistan en mijn teleurstelling in onze Europese ministers van Migratie.

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]
[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

Prinsjesdag in het Europees Parlement

Nu we de coronacrisis stilaan te boven komen en de Europese Unie zich langzaam herstelt, rekent de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen op een nieuwe start tijdens de jaarlijkse Staat van de Unie. Het was een heldere toespraak die sprak van vertrouwen en daadkracht. Europa neemt een voortrekkersrol. Maar als we in het reine willen blijven met onze Europese waarden, moeten we ook durven benoemen wat beter moet.

Daags na de val van Kaboel leek het onder regeringsleiders vooral te gaan over het weghouden van vluchtelingen. Ronduit beschamend. Ook vandaag is Von der Leyen te mild over het povere Europese migratiebeleid. Het probleem benoemen is één ding, overgaan tot actie iets anders. De Commissie moet duidelijk een stap naar voren zetten tegen de makelaars in angst, en gaan staan voor menselijkheid, mensenrechten en opvang van kwetsbaren. Humanitaire hulp is nu nodig. Mensen in nood laten we niet in de steek. Daarom namen we in het Europees Parlement een resolutie aan waarin we de EU oproepen de steun op te schroeven en verantwoordelijkheid te nemen voor Afghaanse vluchtelingen, ook in Europa.

 

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

15 september

Debat over Afghanistan in de Tweede Kamer

Deze week was er een debat met onder meer demissionair premier Mark Rutte, ministers Sigrid Kaag (Buitenlandse Zaken), Ank Bijleveld (Defensie) en staatssecretaris Ankie Broekers-Knol (Justitie en Veiligheid) over de chaos die ontstond. Het kabinet erkent dat de evacuatie ‘chaotisch’ verliep. Er waren miscommunicaties en problemen.

Dat lijkt me wel het minste dat je kan zeggen. Ik schaam mij diep over het optreden van Nederland tijdens de terugtrekking uit Afghanistan. Wat andere landen deden was ook niet perfect, maar ze handelden wel. De beschamende, zelfgekozen gijzeling van dit kabinet door makelaars in angst heeft dit debacle versterkt zo niet veroorzaakt. Dat demissionair minister Kaag hier verantwoordelijkheid voor genomen heeft, verdient respect. Maar het echte probleem ligt bij partijen als VVD en CDA, die het beperken van migratie tot absoluut beleidsdoel verheven hebben.

[siteorigin_widget class=”WP_Widget_Custom_HTML”][/siteorigin_widget]

 

In turbulente tijden is het meer dan ooit belangrijk om als Europese Unie je waarden en normen op scherp te stellen. Of het nu gaat over sociale rechten, eerlijke belastingen, gedegen klimaatbeleid, de rechtsstaat of over hoe we omgaan met vluchtelingen. Als we eerlijk zijn naar onszelf, moeten we durven vechten voor wat goed is.

Ik blijf vanuit het Europees Parlement alles doen binnen mijn macht om de Afghanen, die vrezen voor hun leven, noodhulp en veiligheid te bieden. In turbulente tijden is het meer dan ooit belangrijk om als Europese Unie je waarden en normen op scherp te stellen. Of het nu gaat over sociale rechten, eerlijke belastingen, gedegen klimaatbeleid, de rechtsstaat of over hoe we omgaan met vluchtelingen. Als we eerlijk zijn naar onszelf, moeten we durven vechten voor wat goed is.